قصه پرغصه دعوای بر سر لباس و شروع غربزدگی در پوشش از آنجا شروع شد که رضاشاه قلدر طرحی درانداخت برای متحدالشکل کردن لباس ایرانیان؛
در حالی که هر عقل سلیمی می داند که: «نه عدالت همیشه در تساوی است و نه زیبایی همیشه در یکسان بودن».
جهان زیباست به همه تفاوت هایش؛ تفاوت در زمین و آسمان، خشکی و دریا، شیر و مار و پلنگ یا گاو و اسب و بره، آبی و قرمز و زرد و بنفش، لر و ترک و عرب و فارس، شرقی و غربی، چشم روشن و چشم سیاه،
همه رنگ ها و زبان ها الهی اند و مقدس؛ و هیچ نژادی بر هیچ نژادی برتری ندارد مگر به تقوا؛ و تقوا نیست مگر احترام به نژادهای دیگر و دوری از نژادپرستی.
قرار نیست سنگ بنایی که رضاشاه بر خلاف اراده الهی گذاشت ما نیز ادامه دهیم؛ بگذاریم هر ایرانی به راحتی با زبان و لباس خودش زندگی کند و هیچ زبان یا لباسی را به عنوان زبان و لباس برتر معرفی نکنیم.
اختلاف در آب و هوای هر سرزمین و تنوع در فرهنگ ها، اقتضای تفاوت در پوشش و سبک زندگی را به دنبال دارد؛ هر ملاک به ظاهر عقلی یا شرعی که بخواهد فراتر از این اقتضا حرکت کند و باعث حرج و سختی شود، مصداقی از حکم جاهلی است که ساحت عقل و شرع از چنین احکامی مبرّاست.
براستی اگر به طور فرض، پیامبر اسلام در ژاپن برانگیخته می شد، مأمور به پوشیدن عمامه و قبای عرب ها می شد؟؟ نوع لباسی که رسول خدا (ص) می پوشید، برآمده از منطقه او بود و نه دستور الهی؛ پس نباید مسلمانی به گونه ای معنا شود که گویا اسلام به عربی گفتن است و لباس عربی پوشیدن؛ مگر در جایی که نص صریح و متقن بر اعتبار چنین مواردی اقامه شود.
اسلام دین نهایی و حضرت محمد (ص) پیامبر همۀ جهانیان است؛ دینی که در ضمن داشتن محکم ترین دستورات برای هدایت به سوی خداوند، به عنوان دین «سهله سمحه» معرفی شده است. پس حد وسط را برگزینیم، نه اجبار به پوشش فراتر از ملاک های شرعی و عرفی و نه خروج از حدود الهی. حدود خداوند دربارۀ پوشش الهی، دارای مرزهای مشخصی است که قرآن و روایات دربارۀ هر مرد و زن بیان کرده اند و هر مسلمانی مم به رعایت آن ها است.
پیوست:
سوره روم؛ آیه 22؛ (وَمِنْ آیَاتِهِ خَلْقُ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلاَفُ أَلْسِنَتِکُمْ وَ أَلْوَانِکُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّلْعَالِمِینَ: و از نشانه های الهی، آفرینش آسمان ها و زمین، و تفاوت زبان ها و رنگ های شماست؛ همانا در این امر برای دانشمندان نشانه هایی قطعی است).
درباره این سایت